2.5.
Znaki
Zastosowanie średnika
Średnik jest znakiem rozdzielającym słabszym od kropki, a silniejszym od przecinka. Średnik oddziela jedynie człony równorzędne po względem logiczno-składniowym (tak jak kropka, przecinek może natomiast oddzielać zarówno człony równorzędne jak i nierównorzędne). [28, s. 31; 22, s. CII; 30, s. 136; 34, s. 34]
1. Średnik jest używany w rozbudowanych wypowiedzeniach złożonych [22, s. CII; 28, s. 31]:
2. Średnik jest używany do oddzielania pojedynczych zdań, samodzielnych pod względem myślowo-pojęciowym [22, s. CII; 28, s. 32]:
3. Średnik jest używany w zdaniach zawierających rozbudowane wyliczenia, szczególnie w takich, w których wielokrotnie użyto przecinków [22, s. CII-CIII; 28, s. 31-32]:
Szczególnym rodzajem wyliczenia są pozycje bibliograficzne w przypisach. Oddzielanie poszczególnych pozycji średnikami jest o tyle racjonalne, że opisy bibliograficzne już zawierają te znaki interpunkcyjne, które mogłyby być użyte do oddzielania. [29, s. 176]
Patrz także podrozdział Znaki interpunkcyjne w wyliczeniach.
Spacjowanie średnika
Po średniku stawia się normalny odstęp międzywyrazowy.
Pomiędzy średnikiem a poprzedzającymi go elementem tekstu w zasadzie nie należy wstawiać dodatkowych spacji. R. Bringhurst [3, s. 35] sugeruje jednak możliwość powiększenia odstępu w niektórych fontach dla wykrzyknika, znaku zapytania, dwukropka i średnika. Z kolei Vincent Connare [43, Punctation part 1] podaje, iż kropka, przecinek, dwukropek i średnik powinny mieć tę samą szerokość pola znaku. Ewentualne powiększanie odstępów powinno więc dotyczyć każdej z grup w całości bądź obu grup łącznie.
  |