2.5. Znaki
 

2.5.1.3. Cudzys³owy
 
Najczê¶ciej spotykane rodzaje cudzysowów
Najczê¶ciej spotykane rodzaje cudzys³owów zosta³y przedstawione na rysunku x.x.


 Rys. 1.x. Rodzaje cudzys³owów. ¬ród³o: opracowanie w³asne.

Cudzys³owy apostrofowe
Cudzys³owy apostrofowe s± zalecane do u¿ywania jako cudzys³owy podstawowe [22, s. CXXIV]. Dopuszczalne jest tak¿e u¿ywanie jako cudzys³owów postawowych cudzys³owów ostrok±tnych (konsekwentnie w danej publikacji) [22, s. CXXIV].
    Cudzys³owy s± u¿ywane najczê¶ciej w dwóch zastosowaniach:
1. Jako oznaczenia przytoczenia (cytowania) [22, s. CXXV-CXXVI; 28, s. 46-47].
a. Cudzys³owem obejmuje siê wypowiedzi i my¶li osób [34, s. 131]:



b. Cudzys³owem obejmuje siê cytaty: [34, s. 130]


c. Cudzys³owem obejmuje siê tytu³y publikacji (ksi±¿ek, artyku³ów itp.): [34, s. 133]


d. Cudzys³owem obejmuje siê przytaczane (omawiane) wyrazy czy wyra¿enia: [22, s. CXXV]



2. Ze wzglêdów znaczeniowo-stylistycznych [22, s. CXXV-CXXVI; 28, s. 46-47].
a. Cudzys³owem obejmuje siê niektóre nazwy w³asne: modeli, typów gatunków, wyrobów, organizacji, ugrupowañ, imprez, konkursów, przezwisk, mniej znanych pseudonimów, kryptonimów itp. [22, s. CXXV-CXXVI; 29, s. 124;]:




b. Cudzys³owem obejmuje siê te fragmenty wypowiedzenia, które maj± byæ wyró¿nione ze wzglêdu na styl, nieoczekiwane znaczenie, swoisty stosunek pisz±cego (wola zwrócenia uwagi, dystans, niepewno¶æ itp.): [29, s. 124-125]


Cudzys³owy przecinkowe
Cudzys³owy przecinkowe sk³adaj± siê z przecinka jako cudzys³owu otwieraj±cego i przecinka frakcji górnej (apostrofu) jako cudzys³owu zamykaj±cego.
    Polska Norma [PN-83/P-55366] dopuszcza stosowanie cudzys³owów przecinkowych jako cudzys³owów drugiego stopnia, to znaczy jako cudzys³owów umieszczanych w tek¶cie ju¿ objêtym cudzys³owami.
    W przypadku wystêpowania obok siebie cudzys³owu apostrofowego i przecinkowego, PN [PN-83/P-55366] zaleca oddzie³anie ich odstêpem o wielko¶ci 1/4 firetu.



Cudzys³owy ostrok±tne francuskie
Cudzys³owy ostrok±tne francuskie s± u¿ywane najczê¶ciej w nastêpuj±cych okoliczno¶ciach:
1. Do wyodrêbniania znaczeñ (w pracach naukowych i s³ownikach):
[22, s. CXXIV; 34, s. 130]


2. Do wyodrêbniania partii dialogowych i przytoczeñ (g³ównie w utworach poetyckich): [22, s. CXXIV]


Cudzys³owy ostrok±tne niemieckie

Cudzys³owy ostrok±tne niemieckie u¿ywane s± najczê¶ciej w nastêpuj±cych okoliczno¶ciach:
1. Jako cudzys³owy drugiego stopnia (w tekstach ju¿ objêtych cudzys³owami):
[22, s. CXXIV; 34, s. 130]



2. Do specjalnych wyró¿nieñ w tek¶cie: [22, s. CXXIV; 34, s.130]



Cydzys³owy definicyjne
Cudzys³ów definicyjny zwany jest tak¿e ³apkowym [29, s. 115]. S³u¿y on do wyró¿niania definicji znaczeniowych wyrazów czy po³±czeñ wyrazowych [22, s. CXXIV; 28, s. 45; 29, s. 115-116; 34, s.130].



Wtr±cenia do cytatów

Wyrazy nie bêd±ce czê¶ci± sk³adow± cytatów (kometarze autora, narratora itp.) wydziela siê my¶lnikami (wewn±trz cudzys³owu) [28, s. 46].


Innym sposobem wydzielenia wtr±cenia do cytatu jest zastosowanie przecinków (wtedy obie czêsci cytatu ujmuje siê w samodzielne cudzys³owy) [28, s. 46].



Je¶li druga czê¶c cytatu stanowi samodzielne zdanie, to wyrazy nie nale¿±ce do cytatu (wtr±cone) wyodrêbnia siê na pocz±tku pauz± a na koñcu kropk± [28, s. 46].


Eliminowanie i zastêpowanie cudzys³owów

G. Dowding [4, s. 30] uwa¿a, ¿e cudzys³owy zmniejszaj± czytelno¶æ tekstu w którym s± u¿ywane. Je¶li tylko jest to mo¿liwe powinny byæ eliminowane lub zastêpowane innymi ¶rodkami wyrazu. Na podobnym stanowisku stoj±: J. Tschichold [17, s.116-117], R. Bringhurst [3, s. 86] czy A. Markowski [38, s. 1656].
    Poni¿ej przedstawiono sugestie dotycz±ce mo¿liwych miejsc eliminacji i zastêpowania cudzys³owów.
1. W przypadku przytaczania tytu³ów publikacji mo¿na u¿yæ kursywy [17, s. 114].




2. Cytaty mog± byæ wyró¿niane odmiennym krojem pisma (najczê¶ciej pochylon± wersj± kroju) [22, s. CXXV]. W przypadku, gdy to tekst g³ówny jest z³o¿ony kursyw±, wyró¿nikiem mo¿e byæ krój w odmianie prostej.



3. W przypadku, gdy cytat wystêpuje po dwukropku, a koniec cytatu da siê jednoznacznie wskazaæ, cudzys³owów mo¿na nie stosowaæ [22, s. CXXV].




4. Nie nale¿y ujmowaæ w cudzys³ów: [38, s. 1656, wszystkie przyk³ady za 38, s. 1656]
a. Zwi±zków frazelologicznych (Wydawa³o siê jej, ¿e „z³apa³a Pana Boga za nogi”. -> Wydawa³o siê jej, ¿e z³apa³a Pana Boga za nogi.), w szczególno¶ci poprzedzonych (tak¿e niepotrzebnymi) okre¶leniami tak zwany czy przys³owiowy (Pytanie nie zapêdzi³o zadnego z uczestników w tak zwany „kozi róg”. -> Pytanie nie zapêdzi³o ¿adnego z uczestników w kozi róg.)
b. Wyrazów u¿ytych przeno¶nie („Na starcie” mieli k³opoty ze znalezieniem odpowiednich wykonawców. -> Na starcie mieli k³opoty ze znalezieniem odpowiednich wykonawców.)
c. Wyrazów ma³o znanych pisz±cemu (Pos³ugiwa³a siê „laptopem”. -> Pos³ugiwa³a siê laptopem.)
d. S³ów z innej warstwy stylistycznej („Wkuwa³” gramatykê ³aciñsk±. -> Wkuwa³ gramatykê ³aciñsk±.)
5. W prozie artystycznej bardzo czêsto wypowiedzi s± oznaczane pauzami (zgodnie z zasadami przedstawionymi w podrozdziale x.x.x.).