 |
2.5.x.x. Ukośne kreski
Ukośnik a symbol kreski ułamkowej
Najczęściej spotykane są dwa rodzaje symbolu w postaci ukośnej kreski:
ukośnik i kreska ułamkowa. Różnią się one nachyleniem w stosunku do podstawowej
linii pisma. Ukośnik jest bardziej stromy (kąt pomiędzy podstawową linią
pisma a ukośnikiem jest większy). Nachylenie kreski ułamkowej jest zbliżone
do 45 stopni. Dodatkowo kreska ułamkowa ma ujemny kerning z obu stron.
[3, s. 81-82]

|
Rys. 2.x. Ukośnik a kreska
ułamkowa. Źródło: opracowanie własne. |
Nazwy
W literaturze angielskojęzycznej panuje dość duże zamieszanie w nazewnictwie
ukośnika i symbolu kreski ułamkowej. R. Bringhurst [3,
s. 81-82] ukośnik nazywa virgule, a symbol kreski ułamkowej
solidus albo fraction bar. Wyrazu slash używa
jako wspólnego określenia dla obu rodzajów ukośnych kresek. Chicago Manual
of Style [1, s. 189] ukośnik nazywa
solidus, slant, virgule albo slash.
Nazwa ukośnik
pojawia się u E. Łuczyńskiego [42,
s. 381] i J. Podrackiego
[28, s. 11].
Nazwa kreska ułamkowa
jest tłumaczeniem angielskojęzycznego określenia fraction bar.
Dotychczas w polskiej literaturze kreska ułamkowa nie została wyróżniona
i nazwana.
Zastosowanie ukośnika
1. Umieszczony pomiędzy wyrazami ukośnik spełnia
następujące funkcje [42, s. 380]:
a. Funkcja rozłączności (albo).

b. Funkcja łączności z możliwością wyboru (i, a także do wyboru).

c. Funkcja łączności (i).

2. W zapisie ułamków czy jednostek matematycznych lub fizycznych ukośnik
zastępuje kreskę ułamkową. [42, s. 381;
29, s. 181; 28, s. 11]

W odróżnieniu od zapisu ułamków z wykorzystaniem symbolu kreski ułamkowej
[patrz następny podrozdział], w zapisie przy użyciu ukośnika stosuje się
frakcję (odmianę) normalną.
3. W skrótach określających niektóre rodzaje statków. [22,
s. LXXIII; 30, s. 88; 38, s. 1744; 34, s. 34]

Zasada ta obowiązuje na zasadzie wyjątku, gdyż inne często stosowane skróty
(na przykład: Sulejów n/Pilicą, w/g, d/s) są według polskich
wydawnictw normatywanych niepoprawne.
4. W numeracji dokumentów. [42, s. 381]

5. W zapisie adresów ukośnik oddziela numer domu od numeru mieszkania.
[42, s. 381; 29, s. 181; 28, s. 11]

6. W zapisie oznaczającym przełom roku lub wieku. [42,
s. 381]

7. W ciągłym zapisie poezji ukośnik oznacza koniec wiersza. Dwa ukośniki
(z niewielka spacją pomiędzy nimi) oznaczają ominięcie wiersza. [6,
s. 95, 96]

8. Angielskojęzyczne zasady (R. Bringhurst, Chicago Manual of Style) dopuszczają
użycie ukośnika do rozdzielania składników daty (11/12/1999). Jednak żadne
polskich wydawnictw normatywnych nie podaje takiego sposobu zapisu daty.
Więcej na temat interpunkcji dat w podrozdziale X.X.X. Znaki interpunkcyjne
w datach i oznaczeniach czasu.
Zastosowanie symbolu kreski ułamkowej
Symbol kreski ułamkowej może zostać użyty przy
zapisie prostych ułamków. Wtedy licznik jest zapisany frakcją górną, a
mianownik wielkością frakcji górnej, ale umieszczony na podstawowej linii
pisma (patrz rysunek 2.x). [6,
s.45]
R. Binghurst [3,
s. 284] podaje, iż mianownik powinien być zapisany frakcją dolną.
Prawdopodobnie jest to pomyłka, gdyż w przykładach [3,
s. 82, 284] jest on złożony według zasad podanych powyżej, ponadto
konstrukcja z mianownikiem umieszczonym na podstawowej linii pisma wydaje
się lepsza.
|